16/05/2022
by Irénée Sikora
EEN BUITENGEWONE VLUCHT
Wetenschappers hebben geen rekening gehouden met de hieronder beschreven gebeurtenis, omdat in hun ogen het zoeken naar de waarheid alleen plaatsvindt in de laboratoriumruimte van hun conditionering, die wordt bepaald door logica en zekerheid.
Eens kondigde de dageraad een mooie zomerdag aan met een inspirerend lied voor hen die in staat waren te horen, te luisteren en het bospad van hun eigen inspiraties te volgen. Deze is een van hen ...
Een vreugdevolle zonnestraal verlichtte een droom en twee zoute druppeltjes van verwondering kwamen vrij uit iemands ogen. Alles veranderde. De hele wereld bleek niet dezelfde te zijn. Niets was hetzelfde als voorheen.
Haar naam was Aera. Geadopteerd als zuigeling, kende ze niets dan comfort en veiligheid. Ze had altijd genoeg te eten en te drinken wanneer ze maar wilde. Ze sliep vredig, want ze wist niet wat de minste zorg was, zeker dat de volgende dag zou zijn als de dag ervoor, zonder enige zorg. Ze vertoonde een verbazingwekkende eigenaardigheid : ze zong. In principe zingen in haar soort alleen mannetjes, maar op dit punt was Aera een uitzondering, zelfs een anomalie in vergelijking met de vrouwtjes van haar soort. Dit alles was om duidelijk te maken dat Aera uniek en onvergelijkbaar was : ze zong.
Ze was prachtig. Elke dageraad, wanneer ze wakker werd, maakte ze er een gewoonte van om haar trillende vleugels een beetje uit te slaan. Dit was genoeg om zichzelf te bewijzen dat zelfs de geringste beweging van haar lichaam sierlijk was. Dit was genoeg, vooral omdat ze niet hoefde te vliegen. Dat was ook niet nodig, want ze leefde in een gouden kooi, gemeubileerd met een tak met echte bladeren. Het was pure, aangename luxe. De kooi stond vlakbij een raam dat uitkeek op een prachtige tuin. En wat nog belangrijker was, de kooi was beschermd tegen schade en diefstal door een respectabele verzekeringsmaatschappij. De veiligheid was geruststellend en onwankelbaar en dat kon ook niet anders, temeer omdat Aera in deze huurcontext van onbetwistbaar comfort altijd genoeg te eten en te drinken had en vredig sliep, omdat ze niet wist wat de minste zorg was, zeker als ze was dat de volgende dag zou zijn als de dag ervoor, vervuld van het gevoel van zekerheid en naar behoren gecertificeerd door het zegel van veiligheid.
Soms, ondergedompeld in een diepe slaap, ontvouwde zich dezelfde droom voor de ogen van haar ziel. Dan zag zij een hemel waaronder zich bossen met zonnige open plekken uitstrekten. Maar zij vertelde zichzelf dat dit slechts een fantasie was die geen echte betekenis had. Zij wist niet waarom zij zo nu en dan deze droom had die haar een ongemakkelijk gevoel gaf.
Eens, bij het ochtendgloren, dat een mooie zomerdag inluidde, stond hetzelfde raam dat op de tuin uitzag open. Een gevleugeld wezen, identiek in grootte en verenkleed aan Aera, vloog naar binnen, landde op de kooi en keek naar Aera, die tegelijkertijd in de ogen van het onbekende gevleugelde wezen keek.
Aera vroeg : "Waar kom je vandaan?" "Van een open plek." - antwoordde de vreemdeling. Aera vervolgde : "Mijn naam is Aera, en de jouwe ?" "Ik heb geen naam." - antwoordde het schepsel. "Jij hebt geen naam ... en waar is die open plek met je kooi ?" "Daar, in die richting, maar ik heb geen kooi." "Bedoel je dat deze open plek jouw kooi is ?" "Nee, ik heb geen kooi. Daarom kon ik naar jou toe komen." "Maar zonder kooi ben je in onzekerheid en dat is niet comfortabel." "Ja, ik ben in onzekerheid. Wat comfort betreft, is het een valstrik." Waarop Aera zei : "Je moet bang zijn." Het onbekende gevleugelde schepsel zei op zijn beurt : "Ik ben niet bang, want ik gebruik mijn instinct en onderscheidingsvermogen." "Je onderscheidingsvermogen ? Maar je bent slechts een gevleugeld wezen ... wat kun je bijvoorbeeld doen ?" "Zingen." "Oh echt ? Ik zing ook, ondanks het feit dat ik een vrouwtje ben ... Dan moet je een mannetje zijn." Het schepsel zei : "Net als jij ben ik een vrouwtje en in de ogen van ons vluchtige volk wordt het feit dat ik kan zingen als uitzonderlijk beschouwd." Aera vroeg opnieuw : "En ... je kunt vliegen waar je maar wilt ?" "Ja. Ik ben vrij. En jij ?" Aera antwoordde : "Ik heb nooit aan vrijheid gedacht, aan mijn vrijheid ... Ik denk dat vrijheid ergens anders is, ik heb vreemde dromen die me ongemakkelijk laten voelen." Het schepsel antwoordde : "Voor jou kom ik ergens anders vandaan, in jouw ogen kom ik uit het land van onveiligheid en onzekerheid, is het niet ?" "Ja ... wil je bij me blijven ? Bij me wonen ?" Daarmee gleed het wezen langs de verticale tralies en slaagde erin het deurtje van de kooi te openen. Voor de eerste keer wist Aera niet zeker wat er ging gebeuren en zei : "Kom binnen dan ..." Het schepsel antwoordde : "Nee, dank je. Ik nodig je uit om naar buiten te komen. De keuze is aan jou." Aera aarzelde, want dit was een uitnodiging naar het onbekende en naar onzekerheid. Ze bekende : "Ik heb nog nooit gevlogen, ik weet niet of ik kan vliegen." Het schepsel stelde Aera gerust : "Eerst zullen we enkele ogenblikken landen op een boom onderaan deze tuin en dan zal ik je begeleiden naar het woud, en daarna ga je waarheen je maar wilt. Eén ding is zeker, je zult nooit meer terugkomen in een kooi."
Aera vertrouwde het schepsel, stapte uit de kooi, sloeg haar vleugels uit en vloog het onbekende tegemoet. Op datzelfde moment verlichtte een vreugdevolle zonnestraal haar hart en kwamen er twee zoute druppeltjes van verwondering uit haar ogen. De hele wereld bleek niet dezelfde te zijn. Niets was hetzelfde als voorheen.
Wetenschappers hielden geen rekening met deze gebeurtenis, want in hun ogen kunnen vluchtige volkeren niet huilen en zingen de vrouwtjes van deze volkeren niet.
Eens, bij het aanbreken van een rustgevende zomerdag, hoorde een boswachter iemand een buitengewoon mooi lied zingen vanuit de top van een oude eik. Hoewel hij de soort herkende, wist hij niet wie het was.
AN UNUSUAL FLIGHT
Scientists have ignored the event described below, because in their eyes the search for truth only takes place in the laboratory space of their conditioning which is defined by logic and certainty.
Once, the dawn heralded a beautiful summer day by announcing an inspiring song made for those who are able to hear, listen and follow the forest path of their own inspirations. This is one of them ...
A joyful ray of sunlight lit up a dream and two salty droplets of wonder were released from someone's eyes. Everything changed. The whole world turned out not to be the same. Nothing was the same as before.
Her name was Aera. Adopted as an infant, she knew nothing but comfort and security. She always had enough to eat and drink at will. She slept peacefully, as she did not know what the slightest worry was, certain that the next day would be like the day before without any worry. She showed an astonishing peculiarity : she sang. Basically, in her species only males sing, but on this point, Aera was an exception, even an anomaly if compared to her species' females. All of this was to make it clear that Aera was unique and incomparable : she sang.
She was beautiful. Every dawn for a few moments, when she woke up, she made a habit of spreading her quivering wings just a little. This was enough to prove to herself that even the slightest movement of her body was graceful. This was enough, especially as she did not need to take flight. It was unnecessary, since she lived in a golden cage furnished with a branch with real leaves. It was pure, pleasant luxury. The cage was near a window overlooking a beautiful garden. More importantly, the cage was protected from damage and theft by a respectable insurance company. The security was duly reassuring and unwavering and it could not be otherwise, especially since in this rental context of unquestionable comfort, Aera always had enough to eat and drink at will and slept peacefully, since she did not know what the slightest worry was, certain as she was that the next day would be like the day before, filled with the feeling of certainty and duly certified by the seal of security.
Sometimes, plunged into a deep sleep, the same dream would unfold for the eyes of her soul. She would see a sky below which forests with their sunny glades stretched. But she told herself that this was just a fantasy that had no real meaning. She didn't know why every now and then she had this dream that made her feel uncomfortable.
Once, at dawn, which heralded a beautiful summer day, the same window overlooking the garden was open. A winged creature, identical in size and feathers to Aera, flew in, landed on the cage and looked at Aera, who at the same time looked into the eyes of the unknown winged creature.
Aera asked : "Where are you from ?" "From a glade." - answered the stranger. Aera continued : "My name is Aera, and yours ?" "I have no name." - replied the creature. "You have no name ... and where is this glade with your cage ?" "Over there, in that direction, but I have no cage." "You mean that this glade is your cage then ?" "No, I don't have a cage. That's why I was able to come to you." "But without a cage, you are in insecurity and that is not comfortable." "Yes, I am in insecurity. As far as comfort is concerned, it is a trap." Whereupon Aera said : "You must be afraid." The unknown winged creature in turn said : "I am not afraid, since I use my instinct and discernment." "Your discernment ? but you are only a winged creature ... what can you do for example ?" "Singing." "Oh really ? I also sing despite the fact that I am a female ... You must be a male then." The creature said : "Like you, I am a female and in the eyes of our volatile people, the fact that I can sing is considered exceptional." Aera asked again, "And ... you can fly anywhere you want ?" "Yes. I am free. What about you ?" Aera replied : "I have never thought of freedom, of my freedom ... I think that freedom is elsewhere, I have strange dreams that make me feel uncomfortable." The creature replied : "For you, I come from somewhere else, in your eyes I come from the land of insecurity and uncertainty, don't I ?" "Yes ... do you want to stay with me ? to live with me ?" With that, the creature slid along the vertical bars and managed to open the small door of the cage. For the first time, Aera was not sure what was going to happen and said : "Come in then ..." The creature replied : "No, thank you. I invite you to come out. The choice is yours." Aera hesitated, for this was an invitation into the unknown and into insecurity. She confessed : "I have never taken flight, I don't know if I can fly." The creature reassured Aera : "First, we will land on a tree at the bottom of this garden for a few moments and then I will accompany you to the forest, and afterwards you will go wherever you want. One thing is certain, you will never come back to any cage."
Aera trusted the creature, exited the cage, spread her wings and flew into the unknown. At that very moment, a joyful ray of sunlight lit up her heart and two salty droplets of wonderment were released from her eyes. The whole world turned out not to be the same. Nothing was the same as before.
Scientists did not take this event into account, because in their eyes, volatile peoples cannot cry and the females of these peoples do not sing.
Once, at the dawn of a soothing summer day, a forest ranger heard someone singing an exceptionally beautiful song from the top of an old oak tree. Although he recognised the species, he did not know who it was.
UN ENVOL EXTRAORDINAIRE
Les scientifiques n'ont pas tenu compte de l'événement décrit ci-dessous, car à leurs yeux, la recherche de la vérité n'a lieu que dans l'espace du laboratoire de leur conditionnement défini par la logique et la certitude.
Une fois, l'aube présageait une journée d'été sereine en annonçant une chanson inspirante conçue à qui sait entendre, écouter et suivre le chemin forestier de ses propres inspirations. En voici une ...
Un rayon joyeux de soleil éclaira un rêve et deux gouttelettes salées d'émerveillement se libérèrent des yeux de quelqu'un. Tout a été transformé. Le monde entier s'est révélé ne pas être le même. Rien n'était plus comme avant.
Elle s'appelait Aera. Adoptée dès sa petite enfance, elle n'a connu que confort et sécurité. Elle a toujours eu de quoi boire et de quoi manger à volonté. Elle dormait paisiblement, puisqu'elle ne savait pas ce qu'est un moindre souci, certaine qu'elle était que le lendemain serait comme le jour d'avant sans souci. Elle témoignait d'une particularité étonnante : elle chantait. En principe, dans son espèce ce sont les mâles qui chantent, mais sur ce point, Aera était une exception, voire une anomalie si comparée aux femelles de son espèce. Tout cela pour se rendre à l'évidence que Aera était unique et incomparable : elle chantait.
Elle était belle. À chaque aube pendant quelques instants, à son réveil, elle avait pris l'habitude de déployer ses ailes frémissantes juste un tantinet. Cela suffisait pour se prouver à elle-même que le moindre mouvement de son corps est gracieux. Cela suffisait à plus forte raison qu'elle n'avait pas besoin de prendre son envol. C'était inutile, puisqu'elle vivait dans une cage en or meublée d'une branche avec des feuilles véritables. C'était du luxe pur et plaisant. La cage était près d'une fenêtre donnant sur un magnifique jardin. Plus important, c'est que la cage était protégée des dégâts et de vol par une agence d'assurances respectable. La sécurité était bien là dûment rassurante et inébranlable et il ne pouvait en être autrement, surtout qu'en ce contexte locatif de confort indiscutable, Aera a toujours eu de quoi boire et de quoi manger à volonté et qu'elle dormait paisiblement, puisqu'elle ne savait pas ce qu'est un moindre souci, certaine qu'elle était que le lendemain serait comme le jour d'avant empli du sentiment de certitude et certifié dûment par le sceau de la sécurité.
Quelquefois, plongée dans un sommeil profond, un même rêve se déployait pour les yeux de son âme. Elle voyait un ciel au-dessous duquel s'étendaient des forêts avec leurs clairières ensoleillées. Mais elle se disait que ce n'était qu'une fantaisie qui ne rimait à rien de réel. Elle ne savait pas pourquoi de temps à autre elle éprouvait ce rêve qui finissait par la rendre mal à l'aise.
Une fois, à l'aube qui présageait une belle journée d'été, la même fenêtre donnant sur le jardin était ouverte. Une créature ailée de taille et de plumage identiques à ceux de Aera, arriva par les airs, se posa sur la cage et regarda Aera qui au même instant plongea son regard dans celui de la créature ailée inconnue.
Aera demanda : "D'où viens-tu ?" "D'une clairière." - répondit l'inconnue. Aera reprit : "Je m'appelle Aera, et toi ?" "Je n'ai pas de nom." - répondit la créature. "Tu n'as pas de nom ... et où est cette clairière où se trouve ta cage ?" "Là-bas, dans cette direction, mais je n'ai pas de cage." "Tu veux dire que cette clairière est ta cage alors ?" "Non, je n'ai pas de cage. C'est pour cela que j'ai pu venir te voir." "Mais sans cage, tu es dans l'insécurité et ce n'est pas confortable." "Oui, je suis dans l'insécurité. Pour ce qui est du confort, c'est un piège." Sur quoi Aera dit : "Tu dois avoir peur." La créature ailée inconnue dit à son tour : "Je n'ai pas peur, puisque j'utilise mon instinct et mon discernement." "Ton discernement ? mais tu n'es qu'une créature ailée ... que sais-tu faire par exemple ?" "Chanter." "Ah bon ? moi aussi je chante malgré le fait que je suis une femelle ... tu dois être un mâle alors." La créature dit : "Comme toi, je suis une femelle et aux yeux de notre peuple volatile, le fait que je sais chanter est considéré comme exceptionnel." Aera demanda encore : "Et ... tu peux t'envoler où tu veux ?" "Oui. Je suis libre. Et toi ?" Aera répondit : "Je n'ai jamais songé à la liberté, à ma liberté ... Je pense que la liberté est ailleurs, je fais des rêves étranges qui me rendent mal à l'aise." La créature répondit : "Pour toi, je viens d'un ailleurs, à tes yeux je viens du pays de l'insécurité et de l'incertitude, n'est-ce pas ?" "Oui ... veux-tu rester avec moi ? vivre avec moi ?" Sur quoi, la créature glissa le long des barres verticales et réussit à ouvrir la petite porte de la cage. Pour la première fois, Aera n'était pas certaine de ce qui allait advenir et dit : "Entre alors ..." La créature répondit : "Non, merci. Je t'invite à sortir. Le choix t'appartient." Aera hésita, car c'était une invitation vers l'inconnu et l'insécurité. Elle avoua : "Je n'ai jamais pris mon envol, je ne sais si je sais voler." La créature rassura Aera : "On va d'abord se poser sur un arbre au fond de ce jardin pendant quelques instants et après, je vais t'accompagner jusqu'à la forêt, et après, tu partiras où tu voudras. Une chose est certaine, tu ne reviendras plus dans aucune cage."
Aera eut confiance en la créature, sortit de la cage, déploya ses ailes et s'envola vers l'inconnu. A ce moment précis, un rayon joyeux de soleil éclaira son cœur et deux gouttelettes salées d'émerveillement se libérèrent de ses yeux. Le monde entier s'est révélé ne pas être le même. Rien n'était plus comme avant.
Les scientifiques n'ont pas tenu compte de cet événement, car à leurs yeux, les peuples volatiles ne savent pas pleurer et les femelles de ces peuples ne chantent pas.
Une fois, à l'aube qui présageait une journée d'été sereine, un garde forestier entendit quelqu'un chanter un air d'une beauté exceptionnelle depuis la cime d'un vieux chêne. Bien qu'il eût reconnu l'espèce, il ne savait pas qui c'était.
UN VOLO STRAORDINARIO
Gli scienziati non hanno preso in considerazione l'evento che segue, perché ai loro occhi la ricerca della verità avviene solo nello spazio del laboratorio del loro condizionamento stabilito dalla logica e dalla certezza.
Una volta, l'alba annunciava una bella giornata d'estate con una canzone ispiratrice fatta per coloro che sono in grado di sentire, ascoltare e seguire il sentiero forestale delle proprie ispirazioni. Eccone una ...
Un gioioso raggio di sole illuminò un sogno e due goccioline salate di stupore uscirono dagli occhi di qualcuno. Tutto cambiò. Il mondo intero non era più lo stesso. Nulla era più come prima.
Il suo nome era Aera. Adottata da neonata, non ha conosciuto altro che comfort e sicurezza. Aveva sempre da mangiare e da bere in abbondanza. Dormiva tranquillamente, perché non sapeva cosa fosse la minima preoccupazione, certa che il giorno dopo sarebbe stato come quello prima, senza alcuna preoccupazione. Aveva una caratteristica sorprendente : cantava. In linea di principio, nella sua specie sono i maschi a cantare, ma su questo punto Aera era un'eccezione, addirittura un'anomalia se paragonata alle femmine della sua specie. Tutto questo per far capire che Aera era unica e incomparabile : lei cantava.
Era bellissima. Ogni alba, per qualche istante, quando si svegliava, aveva l'abitudine di spiegare un po' le sue ali tremolanti. Questo era sufficiente per dimostrare a se stessa che anche il più piccolo movimento del suo corpo è aggraziato. Era sufficiente soprattutto perché non aveva bisogno di prendere il volo. Non ce n'era bisogno, visto che viveva in una gabbia dorata arredata con un ramo con foglie vere. È stato un lusso puro e piacevole. La gabbia era vicina a una finestra che si affacciava su un bellissimo giardino. Ma cosa ancora più importante, la gabbia è stata protetta da danni e furti da una rispettabile compagnia di assicurazioni. La sicurezza era debitamente rassicurante e incrollabile e non poteva essere altrimenti, tanto più che in questo contesto locativo di indiscutibile comfort, Aera aveva sempre di che mangiare e bere a volontà e dormiva serenamente, poiché non sapeva cosa fosse la minima preoccupazione, certa com'era che il giorno dopo sarebbe stato come quello prima, pieno di certezze e debitamente certificato dal sigillo della sicurezza.
A volte, immersa in un sonno profondo, lo stesso sogno si dispiegava agli occhi della sua anima. Vedeva un cielo sotto il quale si estendevano foreste con radure soleggiate. Ma si disse che si trattava solo di una fantasia che non aveva alcun significato reale. Non sapeva perché ogni tanto faceva questo sogno che la metteva a disagio.
Una volta, all'alba, che annunciava una bella giornata estiva, la stessa finestra che si affacciava sul giardino, era aperta. Una creatura alata, identica per dimensioni e piumaggio ad Aera, arrivò in volo, atterrò sulla gabbia e guardò Aera, che allo stesso tempo guardò negli occhi la sconosciuta creatura alata.
Aera chiese : "Da dove vieni?" "Da una radura. - rispose lo straniero. Aera continuò : "Il mio nome è Aera, e il tuo ? "Non ho alcun nome." - rispose la creatura. "Non hai un nome ... e dov'è quella radura dove si trova la tua gabbia ?" "Laggiù, in quella direzione, ma non ho una gabbia." "Vuoi dire che quella radura è la tua gabbia?" "No, non ho alcuna gabbia. Per questo ho potuto venire da te". "Ma senza una gabbia, sei nell'insicurezza e non è confortevole." "Sì, sono nell'insicurezza. Quanto al comfort, è una trappola." Allora Aera disse : "Devi avere paura". La creatura alata sconosciuta disse a sua volta : "Non ho paura, perché uso il mio istinto e il mio discernimento." "Il tuo discernimento ? ma tu sei solo una creatura alata ... cosa puoi fare per esempio ?" "Il canto." "Davvero ? Anch'io canto, anche se sono una femmina ... Quindi devi essere un maschio". La creatura disse : "Come te, sono una femmina e agli occhi del nostro popolo volatile, il fatto che io possa cantare è considerato eccezionale." Aera chiese di nuovo : "E ... puoi volare dove vuoi ?" "Sì, sono libera. E tu?" Aera rispose : "Non ho mai pensato alla libertà, alla mia libertà ... Penso che la libertà sia altrove, faccio sogni strani che mi mettono a disagio." La creatura rispose : "Per te vengo da qualche altra parte, ai tuoi occhi vengo dal paese dell'insicurezza e dell'incertezza, non è vero ?" "Sì ... vuoi stare con me ? vivere con me ?" Con ciò, la creatura scivolò lungo le sbarre verticali e riuscì ad aprire la porticina della gabbia. Per la prima volta, Aera non era sicura di ciò che stava per accadere e disse : " Entra allora ..." La creatura rispose : "No, grazie. Ti invito a venire fuori. La scelta è tua". Aera esitò, perché questo era un invito all'ignoto e all'insicurezza. Confessò : "Non ho mai preso il volo, non so se posso volare." La creatura rassicurò Aera : "Prima atterreremo per qualche istante su un albero in fondo a questo giardino e poi ti accompagnerò nella foresta, dopodiché potrai andare dove vuoi. Una cosa è certa : non tornerai mai più in nessuna gabbia."
Aera si fidò della creatura, uscì dalla gabbia, spiegò le ali e volò verso l'ignoto. In quel momento, un gioioso raggio di sole le illuminò il cuore e due goccioline salate di stupore le uscirono dagli occhi. Il mondo intero non era più lo stesso. Nulla era più come prima.
Gli scienziati non hanno preso in considerazione questo evento, perché ai loro occhi i popoli volatili non possono piangere e le femmine di questi popoli non cantano.
Una volta, all'alba di una giornata estiva serena, un guardiano forestale sentì qualcuno cantare una canzone eccezionalmente bella dalla cima di una vecchia quercia. Pur riconoscendo la specie, non sapeva chi fosse.
NIEZWYKŁY LOT
Naukowcy nie wzięli pod uwagę spisanego poniżej wydarzenia, ponieważ w ich oczach, poszukiwanie prawdy odbywa się tylko w przestrzeni laboratorium ich uwarunkowania definiowanego logiką i pewnością.
Pewnego razu, letni świt zwiastował jedną natchnioną pieśń, stworzoną dla tych, którzy potrafią słyszeć, słuchać i podążać leśną ścieżką swoich własnych natchnień. Oto jedno z nich ...
Radosny promień słońca roświetlił sen, a z czyichś oczu uwolniły się dwie słone kropelki zachwytu. Przeobrażone zostało wszystko. Cały świat objawił się samemu sobie nie ten sam. Nic już nie było takie jak przedtem.
Miała na imię Aera. Zaadoptowana krótko po swym narodzeniu, nie znała niczego poza komfortem i bezpieczeństwem. Zawsze mogła pić i jeść do woli. Spała spokojnie, bo nie wiedziała, czym jest najmniejsze zmartwienie, pewna, że dzień następny będzie taki jak poprzedni, bez żadnych zmartwień. Charakteryzowała ją zadziwiająca umiejętność : śpiewanie. Zasadniczo tylko samce tego gatunku śpiewają, ale Aera była wyjątkiem, a nawet anomalią, jeśli porównać ją do samic jej gatunku. Wszystko to prowadziło ku uświadomieniu, że Aera była zaiste wyjątkowa i nieporównywalna : śpiewała.
Była piękna. Co świt przez kilka chwil, po przebudzeniu, miała zwyczaj rozpościerać lekko swoje drżące skrzydła. To wystarczało, by udowodnić samej sobie, iż choćby najmniejszy ruch jej ciała jest pełen wdzięku. To wystarczało tym bardziej, że nie musiała latać. Nie było potrzeby latania, bo mieszkała w złotej klatce, wyposażonej w gałązkę z prawdziwymi liśćmi. Był to istny, błogi luksus. Klatka znajdowała się w pobliżu okna z widokiem na przepiękny ogród. Co ważniejsze, klatka ta była chroniona przed zniszczeniem i kradzieżą przez jedną z renomowanych firm ubezpieczeniowych. A zatem bezpieczeństwo było zapewnione i niepodważalne. Nie mogło być inaczej, zwłaszcza że w tym konkretnym mieszkalnym kontekście o bezdyskusyjnym komforcie, Aera zawsze mogła pić i jeść do woli i spać spokojnie, bo nie wiedziała, czym jest najmniejsze zmartwienie, zapewniona, że dzień następny będzie taki jak poprzedni, pełen poczucia pewności, co potwierdzała pieczęć bezpieczeństwa.
Czasami, gdy była pogrążona w głębokim śnie, oczom jej duszy ukazywał się ten sam sen. Widziała niebo, pod którym rozpościerały się lasy ze słonecznymi polanami. Powtarzała sobie jednak, że to tylko fantazja bez głębszego znaczenia. Nie wiedziała, dlaczego co jakiś czas śni jej się ten sen i dlaczego narasta w niej poczucie nieswojskości.
Pewnego razu, o świcie zwiastującym piękny letni dzień, to samo okno z widokiem na ogród było otwarte. Nagle wleciała ... jedna skrzydlata istota, identyczna pod względem wielkości i upierzenia, fizycznie taka sama jak Aera. Usiadła na klatce i ... spojrzała na Aerę, która w tym samym momencie zgłębiła swoj wzrok w oczach tej nieznanej skrzydlatej istoty.
Aera zapytała : "Skąd przybywasz ?" "Z polany." - odpowiedziała nieznajoma istota. Na co Aera : "Mam na imię Aera, a ty ?" "Nie mam imienia." - odpowiedziało stworzenie. "Nie masz imienia ... a gdzie ta polana, na której jest twoja klatka ?" "Tam, w tamtym kierunku, tylko że ja nie mam klatki." "To znaczy, że polana jest twoją klatką ?" "Nie, nie mam żadnej klatki. Dlatego było mi dane przylecieć do ciebie." "Ale bez klatki czujesz się niepewnie, a więc niekomfortowo." "To fakt, jestem w niepewności. Jeśli chodzi o komfort, to jest to pułapka." Aera stwierdziła : "Musisz się bać." Na co nieznana skrzydlata istota rzekła : "Nie boję się, gdyż kieruję się instynktem i rozeznaniem." "Rozeznaniem ? przecież jesteś tylko skrzydlatym stworzeniem ... co na przykład potrafisz ?" "Śpiewać." "Naprawdę ? Ja też śpiewam, chociaż jestem samiczką ... musisz więc być samczykiem." Nieznana skrzydlata istota na to : "Podobnie jak ty, jestem samiczką i w oczach naszych lotnych istot fakt, iż potrafię śpiewać, jest uważany za wyjątkowy." Aera zapytała : "I ... możesz latać, gdzie chcesz ?" "Tak, jestem wolna. A ty ?" Aera na to : "Nigdy nie myślałam o wolności, o mojej wolności ... Wydaje mi się, że wolność jest gdzieś indziej, mam dziwne sny, które sprawiają iż czuję się nieswojo". Nieznana istota rzekła : "Dla ciebie pochodzę skądś indziej, w twoich oczach przybywam z krainy niepewności z brakiem poczucia bezpieczeństwa, czyż nie tak ?" "Tak ... czy zostaniesz ze mną ? Zamieszkasz ze mną ?". Skrzydlata istota zsunęła się wzdłuż pionowych prętów i zdołała otworzyć drzwiczki klatki. Po raz pierwszy Aera nie była pewna, co może nastąpić i powiedziała : "To teraz ... wejdź proszę ..." "Nie, dziękuję. Zapraszam cię do wyjścia. Wybór należy do ciebie". Aera zawahała się, albowiem było to zaproszenie w niepewne i w nieznane. Wyznała : "Nigdy nie latałam, nie wiem, czy umiem latać." Nieznana istota ciepło powiedziała : "Najpierw na kilka chwil usadowimy się tam na drzewie na końcu tego ogrodu, zaraz potem będę tobie towarzyszyć do samego lasu, a potem polecisz, dokąd zapragniesz. Jedno jest pewne - nie powrócisz już nigdy do żadnej klatki."
Aera zaufała skrzydlatej istocie, wyszła z klatki, rozpostarła skrzydła i pofrunęła w nieznane. Dokładnie w tej samej chwili, radosny promień słońca olśnił jej serce, a z oczu uwolniły się dwie słone kropelki zachwytu. Cały świat objawił samemu sobie swe własne przeobrażenie. Nic już nie było takie jak przedtem.
Naukowcy nie wzięli tego wydarzenia pod uwagę, ponieważ w ich oczach, lotne ludy nie potrafią płakać, a ich samice nie śpiewają.
Pewnego razu, o świcie kojącego letniego dnia, jeden leśniczy usłyszał, jak z wierzchołka starego dębu ktoś śpiewa wyjątkowo piękną pieśń. Chociaż rozpoznał gatunek, nie dowiedział się, kto to był.
In cooperation with
No comments:
Post a Comment