Een vleugel
spreidt zich uit voor de massa, die zichzelf
vergiftigt met het magma van haar eigen gelach,
sarcasme, gesteun, jalouzie, loden stiltes, oordelen,
manipulaties,
uitvluchten, uitsluitingen, aanklachten en verschansingen. Onbewust van
de amnesie ✳ waarvan zij
de unieke auteur is, schreeuwt en verliest de
magma
zichzelf in een kakofonische opschudding
van haar modderige
reflexen.
Doof en blind mikt zij op schietschijven,
die geen bakens
zijn, maar een langdurige dood.
Wanneer de massa "visie" zegt, ✳ is er
geen visie.
Wanneer ze zegt "verbeelding", weet ze niet wat dat is.
Wanneer de massa afdingt op "goddelijkheid" weet ze niet
wat de
sleutelvibratie van het woord "afdingen" is.
Wanneer de massa grootsheid
en bescheidenheid analiseert,
begrijpt niemand waar het om gaat. ✳ Wanneer ze joelt,
zegt men dat het een mislukking is.
Wanneer ze
applaudiseert, noemt men dat succes.
De
massa weet niet dat
er geen verschil is tussen slavernij en elite.
Zij
houdt zich obstinaat vast aan het kruipen
over het oppervlak van ✳ haar
miljarden gezichten.
Gefrusteerd onder de verslikkende laag van haar
make-up,
heeft ze een wrok tegen de sterren voor haar frustratie,
niet
kunnen waarnemen dat in het magma van haar eigen
bloed sterrevonken zijn
die de Materie ✳ trachten op te wekken. Impotent door haar
gesteriliseerde gedachten door programmering, heeft de massa een wrok
tegen het Leven
voor deze impotentie, ✳ onkundig te zien wat het Leven is,
want de massa plaatst het Leven tegenover de dood.
Toppunt van
onwetendheid !
De
dood is een deur en de geboorte is een andere.
Het Leven is één, ✳
ondeelbaar en eeuwig,
maar de massa weet dat niet.
Niet koud noch warm,
de massa kan alleen twijfelen,
bespotten, rebelleren en onderworpen
zijn, niet in staat
haar kooi te verlaten, ✳ zelfs als deze vandaag open
is
om simpelweg en verfrissend "merci" vanuit het Hart
te schrijven,
want de hersens van de massa
sinds ✳ haar eigen eeuwigheid verbieden
de
dimensie van de dankbaarheid.
Dat is niet verbazingwekkend !
De massa
kan niet anders dan haar kenmerkende gewijde
schittering doen wegkwijnen
✳ waarvan de naam is Woord.
Ze heeft niets anders geleerd dan nemen ✳ want
ze bemint
haar onwetendheid tegenover de handeling
waarvan ✳ de naam Geven
is.
Daarom is de massa wat ze is :
massa.
De gespreide vleugel spreekt niet.
De gespreide vleugel spreidt uit om te geven.
De gespreide vleugel geeft het Nieuwe Woord.
De massa begrijpt niet, ze weigert te begrijpen.
Voor die, in de ruimte ✳ tussen twee momenten
er is te veel licht.
Opeens,
verschijnt voor de massa een kleine verkrampte hand.
Een hand ...
Het is haar !
Zij begint zich te openen voor de vleugel omdat
ze weet dat zijzelf en de vleugel horen
bij de gewijde anatomie van eenzelfde lichaam.
De hand die zich opent, opent zich om te geven.
Maar daar ...
ongelooflijk ! ... verschijnt er een andere hand ...
en dáár, een andere hand en verderop nog een andere ...
Ze openen zich om te geven.
Het ongelooflijke gebeurt want alles rijst op.
Het magma wordt oceaan.
De handen die geven zijn al eilandjes
van de Nieuwe Individualiteit in het bloed van Wie
de eenwording van Zeven Vibraties van het Leven stroomt.
Op de top van de enige berg van elk eilandje
is een blad waarop geschreven staat :
Nu ben je vrij om te dalen
en je voet op de top van de berg te plaatsen.
Twee tranen :
de één van dankbaarheid en de andere van vreugde
hebben de oceaan aangeraakt.
De Innerlijke Hemel wordt Woord.
Ik schrijf je :
Kijk maar ... wat is er aan de hand ?
A
wing
is opening out in front of the crowd
that poisons itself with the
magma made of its own laughter, sarcasm, groaning, jealousy, leaden
silence,
judgment, manipulation, let-out, exclusion,
denunciation and
entrenchment.
Unaware of amnesia ✳ of which it is the unique author,
the
crowd shouts and throws into
a cacophonous turmoil of its own mud
reflexes.
Blindness and deafness aim at points
that are not of
reference, but of long-term death.
When the crowd says "vision", ✳ there
is no vision.
When it says "imagination", no one can say what
imagination is.
When the crowd bargains over "divinity", no one knows
what is bargained over, since no one knows
anything of the key-vibration
of the word "bargain".
When the crowd analyzes greatness and humility,
no one understands ✳ what happens.
When the crowd boos, you call it
a failure.
When it applauds, you hail a success.
There
is no difference between slavery and élite,
but the crowd knows nothing
of this evidence and persists
obstinately in crawling on the surface ✳ of
its billions of faces. Frustrated under the suffocating layers of its
make-up,
the crowd holds a grudge against the stars for its frustration,
unable to see that in the magma of its own blood there are
sparkles of
stars ✳ that try to awaken the Matter.
Impotent in its sterilized by
programming thoughts,
the crowd holds a grudge against Life for this
impotence,
unable to see ✳ what Life is,
because the crowd can only
contrast Life with death.
That is the height of ignorance !
Death
is a door and birth is another door.
Life is one, ✳ indivisible and
eternal,
but the crowd knows nothing about it.
Neither cold nor hot, the
crowd can only doubt, ridicule,
rebel, be subjected and unable to leave
✳ its cage,
even if today this cage is open so that the crowd can write
a
simple and refreshing "thank you" from the Heart,
because for a whole ✳
crowd eternity the brains have
forbidden the dimension of being grateful.
No wonder !
Cherishing its own unawareness, ✳ facing the act
the
name of which ✳ is Giving and able only
to atrophy its own sacred vital
shining,
the crowd has learnt nothing ✳ but how to take.
That is why the
crowd is what it is :
crowd.
The opening wing does not speak.
The opening wing is opening out to give.
The opening wing is giving the New Word.
The crowd does not understand, refuses to understand,
because in the space ✳ between two moments,
for the crowd there is too much light.
All of a sudden
a small clenched hand emerges from the crowd.
Just a hand ...
That's it !
The hand ... starts opening out for the wing
because this very hand knows that itself and the wing
belong to the sacred anatomy of one body.
The opening hand is opening out to give.
But over there ...
incredible ! ... another hand is emerging ...
and here, another hand and further,
just there ... another one ...
They are opening out to give.
The incredible occurs because everything is rising up.
The magma becomes ocean.
Already, the giving hands
are tiny islands of New Individuality
in the blood of Which flows
the union of Seven Vibrations of Life.
On the summit of the unique mountain of each tiny island
there is a leaf on which it has been written :
Now you are free to come down
as your foot can touch the summit of the mountain.
Two tears :
one of gratitude and the other of joy
touched the ocean.
The Innermost Heaven becomes Word.
I am writing to you :
Just look all around ... what's going on ?
Une
aile
s'ouvre devant la foule qui s'empoisonne
de magma de ses propres
rires, sarcasmes, gémissements,
jalousies, silences de plomb, jugements,
manipulations, échappatoires, exclusions, dénonciations et
retranchements.
Inconsciente d'amnésie ✳ dont elle est l'unique auteur,
la
foule crie et s'affolle dans la cacophonie
de ses réflexes de boue.
Sourde et aveugle, elle vise des cibles qui ne sont pas
des points de
repère, mais de mort à long terme.
Quand elle dit "vision", ✳ il n'y a pas
de vision.
Quand elle dit "imagination", elle ignore ce qu'elle dit.
Quand elle marchande "divinité", elle ignore ce
qu'elle marchande,
ignorante qu'elle est
de la vibration-clef du mot "marché".
Quand elle
analyse grandeur et humilité,
elle ne sait pas ce qu'elle fait.
Quand
elle hue, ✳ on dit que c'est l'échec.
Quand elle applaudit, on appelle
cela succès.
La
foule ignore
qu'entre esclavage et élite il n'y a pas de différence.
Elle s'obstine à ramper à la surface ✳ de ses milliards de visages.
Frustrée sous l'étouffante couche de ses maquillages,
elle en veut aux
étoiles sa frustration, ignorant que
dans le magma de son sang il y a
des étincelles d'étoiles
dont la tâche est ✳ d'éveiller la Matière.
Impotente dans ses pensées stérilisées par programmation,
la foule en
veut à la Vie son impotence, ✳ ignorant
ce qu'est la Vie, parce qu'elle y
oppose la mort.
Comble d'ignorance !
La
mort est une porte et la naissance en est une autre.
La Vie est une,
✳ indivisible et éternelle,
mais la foule ne le sait pas.
Ni froide, ni
chaude, elle ne sait que douter, ridiculiser,
se révolter et subir,
incapable qu'elle est de sortir ✳ de sa cage,
même si celle-ci est
aujourd'hui ouverte pour écrire
un simple et rafraîchissant "merci" à
partir du Cœur,
le cerveau de la foule ✳ lui ayant depuis sa propre éternité
interdit la
dimension de la reconnaissance.
Rien d'étonnant !
La foule n'a su qu'atrophier
son propre rayonnement vital sacré ✳ dont le nom est Verbe.
Elle n'a appris qu'à prendre parce qu'elle chérit son ignorance
face à l'acte ✳ dont le nom est Donne.
Ainsi, la foule est ce ✳ qu'elle est :
foule.
L'aile qui s'ouvre ne parle pas.
L'aile qui s'ouvre, s'ouvre pour donner.
L'aile qui s'ouvre donne le Verbe Nouveau.
La foule ne comprend pas, ✳ refuse de comprendre.
Pour elle, dans l'espace entre deux instants
il y a trop de lumière.
Tout à coup,
de la foule émerge une petite main crispée.
