Vitamine 45 (Nl-Eng-Fr-Pl)

      

       Vitamine 45

    

    Het ritme is vastgesteld. Het is ademhalen.
    Gereed om zich te manifesteren in hun kostuum van het schrift,  rijpen de Vitamines 
    in mij op een nonverbale wijze voordat ik het toetsenbord van de computer aanraak. 

    De weken lijken alleen aan de buitenkant hetzelfde. Niets is voorbereid. Iedere keer,    
    voordat het eerste woord verschijnt wordt mijn geest leeg en mijn handen raken 
    ogenblikkelijk bevroren door de werking van het gloeiende vuur in hun dat 
    mijn ogen kunnen waarnemen. Ik raak in geen enkel soort trance. Al mijn zintuigen  
    verscherpen zich en convergeren naar een innerlijke ruimte waar ze in dienst staan 
    van het Woord. Mijn verstand, geconditioneerd door zijn logica dat afgestemd is op 
    wat we "ruimte-tijdrealiteit" noemen, hervindt zijn originele functie : Het denken is 
    niets anders dan een werktuig. Mijn hele wezen wordt intens waakzaam, helder, 
    bewust van wat er gebeurt. Een eerste woord verschijnt ... ik schrijf in de Franse taal.
    Dat is altijd een vloeiende en een opwekkende handeling. Zodra de integrale tekst 
    is geperfectioneerd, wijd ik me aan de Engelse vertaling. Een Nederlandse versie die  
    ikzelf typ op het toetsenbord, zal verzorgd worden door mijn medespeler Harm Kuijers.

    Volgens mijn overtuiging heeft een drietalig schrijven een voordeel van formaat : 
    hij moedigt aan het kleinste woord te wegen om zijn complementaire en  
    mogelijk de meest nauwgezette reflecties in andere talen te anticiperen.

    Sinds drie dagen weet ik dat me gevraagd is 
    te beginnen met Vitamine 45 door middel van deze inleiding. Het moment is gekomen.  
    Ik ben gereed en talm niet meer deze uitnodiging op te schrijven : 

I. - Hier ben ik. Ik nodig Je uit te spreken.


Laten we het Onwaarneembaar dankzeggen zonder wie
het waarneembare maar een lege enveloppe zonder waarde is.
Je roept Mij en Ik roep jou. Hier ben Ik. 


Ik ben gelukkig dat Je bent.


[Stilte]


Je bent vrij om deze vraag te beantwoorden : 

wat betekent 'een channel zijn' ? 


Dat betekent het zich aanbieden als corridor waardoor
een specifieke dosis van Licht passeert. 

Deze dosis staat alleen in verbinding met degenen 
onder de mensen die hun vermogen van hun hartsreflectie
op geschikte wijze weten uit te breiden. 


Hoe zit het met het ego van iemand die dient als een channel ? 


Zijn ego moet tijdelijk in slaap gebracht worden, 

anders is het een instrument dat gemakkelijk 
een val kan worden. Zelfs als een channel eerlijk 
en opmerkelijk is, heeft hij de neiging om te verklaren : 
"Het is niet mij die spreekt". 

Dus wijst hij de persoonlijke verantwoordelijkheid 
van de hand van wat er overgebracht wordt. We leven in 
een wereld die bezoedeld wordt door misleiding en naïviteit. 
Tegenwoordig wordt van alle mensen verwacht dat 
ze realiseren dat ze hun volledige en onbeperkte persoonlijke 
verantwoording voor al hun daden op hun schouders neemt.


 Niet in staat zijn het NIEUWE te omvatten, nieuwe trends lancerend en voegend, kunnen bedriegers zich met niets anders 

dan het oude kleden. Daar aan zal je ze herkennen. 


[Stilte]


Vergeet niet dat er contracten getekend zijn

vóór de duik in deze wereld. 
Ook jij tekende een contract. Vraag.


Ben ik een channel ?


Je had me deze vraag al eens gesteld.  Ik zeg je nu drie keer : 

zelfs als je er de mogelijkheid en de vaardigheid voor hebt, 
ben je geen channel. 

Het Gewijde is niet buiten maar binnen je, 

weet je het ?


Ik weet het en ik leef het. 


[Stilte]


In het diepste wezen van die ik ben, leef ik
de volledige en onbeperkte verantwoordelijkheid 

voor al mijn daden.


Vraag.


Wat is een splitsing van de persoonlijkheid ?


Wat is een splitsing van de persoonlijkheid ?

Antwoord !


Het is een oude term uit een oud lexicon die van waarde is 
voor degenen die het Gewijde verlaten hebben om te trachten.
Het dof te maken, Het te vergeten 
of Het aan de buitenkant van hun zelf te plaatsen 
om Het te analyseren of Het te aanbidden.


Ben Ik je dubbelganger  ?


Ja, binnen onze persoonlijkheid die één is, 

want het Leven is eeuwig en één. 

Alleen onze staten van bewustzijn veranderen. 

Mijn fysieke lichaam is een uitvoeringsvorm 
van een bepaald bewustzijn dat me ontgaat.


Alles wat je ontgaat is niets dan een sluier. 

Je hebt hem zelf geweven. 

Hij is versleten en niet meer bruikbaar voor jou. 
Verwijder deze dan en besef dat

je fysieke lichaam een uitvoeringsvorm is 
van een concreet bewustzijn waarvan je de meester bent. 


[Stilte]


Kan ik Je een andere vraag stellen ?


 Ja.


Op een dag in juni 1943 in Budapest, zegt degene-die-spreekt : "Realiseer dit ! Het is niet meer ik die spreekt !". 

Was ze een channel geworden ?


Nee. Ze wist meteen dat haar ik niet weggewist was, 

maar opgenomen in haar Ik. Nu en dan kan het voorkomen 
dat ze geeft aan drie andere Ik, 

ze is evenmin een channel, omdat deze Ik zijn opgenomen

in de Sfeer waarvan ze de co-schepper is.


Wat ik schrijf op de FlorRaisonpagina's getuigt 
van de vibratie van wat degene-die-spreekt overbrengt. 
Over dit punt zijn er reeds critici die met hun vinger wijzen 
dat wat ik doe een reflectie is, verstoken van interesse. 

Toch voel ik een onuitspreekbare kracht ondersteund 

door de zekerheid dat wat ik doe nieuw is. 


[Stilte] 


Wees dus ook mijn steun. Ik ben gelukkig dat Je bent.


Je bent dankbaar en onafhankelijk. 

Daarvoor ben Ik ook jouw steun. 
Degene-die-spreekt steunt jou ook omdat je geen channel bent.

Het "reeds" bekoort toe aan de tijd en hetgeen 
dat je communiceert gaat voorbij de tijd.


We hebben een ritme inggesteld dat een ademhaling is 

tussen wat tijdelijk en tijdloos is.

De wereld waar je in leeft is dorstig.

Ik ook ben dienstbaar. 


Laat alle "misschiens" varen, 

 want ze verplichten tot niets en dienen enkel de zwakkeren 
die hun eigen vleugels afgesneden hebben. 


Jij, start vanuit zekerheid zoals je doet en vrees niets ! 

In alles wat je creëert, kan ieder die er alleen een schaduw 
in ziet, niet in staat zijn om te lezen. 

Zeldzaan zijn degenen die weten te lezen in deze wereld.


Op een dag werd me verteld dat ik pretentieus ben en dat 
ik eerst alles moet lezen wat de meesters geschreven hebben. 
Maar ... wanneer je me vergelijkt met sommige lezers, 
heb ik weinig gelezen, ik kon me er niet toe zetten, 
niet noodzakelijk vindend veel te lezen.


Noch weinig, noch veel dient meer enig persoon. 

Wees eerlijk, onafhankelijk en intens zoals je bent.
Vergelijkingen zijn bedrieglijk, dat zijn ze altijd geweest.
Degene die naar iemand wijst met de bedoeling te vleien 
of vernederen, hakt zijn eigen hand af.
Degene die veroordeelt, creëert zijn eigen hel. 


Gepaste en eerlijke complimenten die de ziel voeden 

als ook de aanmoediging die eruit voortvloeit 
worden bijzonder karig onder de mensen. 

Hetzelfde geldt voor schrijven.

Zoveel handen 
kunnen zelfs niet meer "vind ik leuk" schrijven ! 


Dat is triest ...


Triestheid en medelijden zijn niets dan gif.
Zet jezelf aan om compassie te graveren 

zelfs voor marionetten !

Handel vanuit Vreugde die ook jezelf is. 
Zij is dat omdat je eveneens een choreograaf van Vuur bent ! 


Nu bevrijd je glimlach, want

ALLES VERANDERT EN VERLICHT  


Ik ben gelukkig dat Je bent. Ik heb geen vragen meer.


[Stilte] 


Luister aandachtig :

Je bebt zo lang getalmd om te komen ... omdat onze tijd nu is. 

Twee-en-zeventig aardse jaren zijn verbonden 
tussen wat is gezegd door degene-die-spreekt 
met wat is gezegd door degene die jij bent. 
Gisteren onthulde ik dat jij degene-die-samenvoegt bent. 


Ben je met Mij ?


Ik ben niet met Je : 

ik ben Jij = mijn bewustzijn van het Midden van de Sfeer. 


[Stilte]


... ja ?


Nu, luister naar deze inleiding :

    Ik herinner me
    de versterkende warmte in het binnenste van mijn moeders lichaam,  
    een ruimte waarin ik één lichtgevend bestanddeel miste en dat gemaakt was 
    van uiterst kleine stellaire deeltjes van begrip. 

    Ineens begin ik te stikken ... ik moet ademen, want als ik er niet in slaag op tijd 
    in te ademen, zou ik falen in de fysieke wereld te duiken. Mijn vertrek uit de tunnel 
    van mijn moeders schoot is langzaam en erg afmattend. Aan het eind van deze tunnel  
    neem ik een witachtig, onverfijnd licht waar. Dan onderga ik de eerste ademhaling 
    met ijzige lucht en de thermische shock : ik ben koud. In het spectrum van een subtiel,  
    fluorescerend licht zie ik mijn lichaam, weet ik niet waar het op lijkt maar zie ik 
    alle mensen die bij mijn geboorte assisteerden, ik herinner me hun gelaatstrekken 
    (de groep telde twaalf individuen, want de bevalling maakte deel uit van een  
    praktijkcollege voor studenten, zoals ik veel later vernam) en ik begrijp precies 
    elk woord van wat ze zeggen. Het schijnt me toe dat ik hun gedachten lees. 
    Door de uitroep "een jongen !", kom ik er achter dat het om mij gaat en dàt is het : 
    mijn eerste beperking. De visuele, thermische, akoustische gewaarwordingen 
    bevestigen dat deze realiteit een vijandige en illusoire wereld vol scheuringen is, 
    een scherpe gewaarwording en uiterst onaangenaam in mijn geval. 

    In de volgende secondes
    wordt ik van mijn moeder gescheiden en ik een andere kamer geplaatst. 
    Ik moet aan mijn lichaam wennen, een te nauw duikerpak waar ik weinig interesse 
    voor heb en waar ik niet mee om kan gaan. Ik begin vagelijk te bevatten 
    waar mijn fysieke ogen voor dienen. 
    Ik sluit ze en val in slaap.

 

    The rhythm has been established. That is the question of breath. 

    Ready to dress up as writing, in some non-verbal way, the Vitamines mature 

    within me before I touch the keyboard of the computer. 

    The weeks resemble each other only outwardly. Nothing is premeditated. 

    Each time, before any first word appears, my mind empties and instantaneously 

    my hands are frozen because of blazing fire they contain and that my eyes can see. 

    I do not enter any kind of trance. All my senses get sharpened and converge on 

    a space where they serve the Word. My thought that has been conditioned by its logic  

    adapted to what we call "space-time reality" finds actually its original function : 

    thinking is a tool. My whole being gets intensively alert, lucid, aware of what is 

    going on. A first word appears ... I write in French. That has always been a fluid 

    and invigorating action. When the text is finished and perfected, I translate it 

    into English. A Dutch version that I will personally type on the keyboard, 

    will be assured by my team mate - Harm Kuijers. In my comprehension, 

    any trilingual writing has this important advantage : we are encouraged 

    to weigh up the tiniest word, to anticipate its complementary 

    and possibly its most faithful reflections in other languages.

    For three days 

    I have been asked to start the Vitamine 45 with this introduction. 

    It's done : I am ready. This is the moment to formulate my invitation : 

I. - Here i am, i invite You to speak.


Let's render thanks to the Indiscernible without Which 
the discernible is nothing but an empty worthless envelope.
You call Me and I call you. Here I am. 


I am happy You are. 


[Silence]


You are free to answer this question : 

what does 'to be a channel' mean ?


That means to give oneself 
as a corridor that allows a specific dose of Light to move. 

This dose is communicated only to those amongst humans 
who properly expand their ability of heart reflection. 


What about the ego of someone who acts as a channel ? 


In this circumstance, 

ego has to be momentarily made dormant,

otherwise it is a tool that can easily become a trap.

Even an honest and amazingly outstanding channel

is tempted to assert : "That is not I who spoke". 

Thus, this channel refuses 
the personal responsibility of what is communicated.

We live in a world infected by deception and naïvety.  

Nowadays, humans are brought to realize the whole 
and unlimited personal responsibility 

for all their actions.


Unable to catch the NEW, launching fashions

and following them, deceivers cannot wear 
nothing else but the old. 
That allows you to recognize who they are.


[Silence]


Do not forget that there are contracts that were

signed before the dive into this world.
You too signed a contract. Ask.


Am i a channel ?


You had already asked Me this question. Three times I say you : 

even if you have ability and practice, 

you are not a channel. 

Do you know that the Sacred is not out but within you ?


Yes i do. I know it and i live it.


[Silence]


In my deepest being, 

i live the whole and unlimited responsibility 
for all my actions.


Ask.


What is a dual personality ?


What is a dual personality ?

Answer !


This is an old term taken from an old vocabulary that is valid 
 to those who have abandoned the Sacred so that they can try 
to tarnish It, forget or put It out of them 
in order to analyze or adore It.


Am I your double ?


Yes, You are : within our personality that is one, 

because Life is eternal and one. 

Nothing changes apart from our states of consciousness. 

My physical body is the realization 

of a certain state of consciousness that escapes me.


Escape is nothing but a veil. Only you have woven it. 

It is worn and no longer useful for you. Take it off and realize 
that your physical body is the realization of a concrete state of 

consciousness of which you are the master. 


[Silence] 


May i ask you another question ?


You may.


One day in June 1943 in Budapest, the-one-who-speaks says : 

"It is not I who will speak to you !". 

Had she become a channel ? 


No, she hadn't. She instantaneously knew 
that her i is not erased, but contained in her I. When later, 
it occasionally happens that she gives her whole body 
to three other I, she is not a channel either, because these I

 are contained in the Sphere of which she is a co-creator.


What i write on FlorRaison pages attests

the vibration of what the-one-who-speaks communicates. 

About that, perhaps there are already some critics pointing out 
that what i do is only a reflection devoid of interest.
Yet, i feel an indescribable innermost force sustained 
by certainty that what i do is new.


[Silence] 


Be also my support. I am happy You are.


You are grateful and independent. 

Therefore, I am also your support. 
The-one-who-speaks supports you too, 
because you are not a channel. 

The "already" belongs to time and what you communicate 
is out of time.


We established a rhythm. That is the question of breath 

between what is temporal and what is timeless.

The world where you are is thirsty.

Me too, I am of service.


Give up every single "perhaps".

All of them are useless and can serve only the weak ones 
who have cut off their own wings.


You, start with certainty just as you do 

and be afraid of nothing whatever ! 

Within what you create, all those who can see only a shade
are not able to read. 

In this world rare are those who are able to read. 


One day i was told that i am pretentious

and that i must read first of all what masters wrote.

But ... to be compared with some readers, 
i have read a little, i could not force myself, 
since i have never needed to read a lot.


Neither a little nor a lot serves anyone any more.

Be honest, independent and intense just as you are.

Comparisons have always been deceptive.

The one who points the finger at any one with the purpose 
to flatter or humiliate, cuts off his own hand. 

The one who judges, builds his own hell.


Appropriate and fair compliments that nourish the soul
as well as the encouragement they provide

became extremely sporadic amongst humans. 

It's the same for writing.

So many hands are not even able to write "I like" !


That's saddening ... 


Sadness and pity are nothing but poison.
Start engraving compassion even for puppets ! 


Act through Joy. Joy is also you 
since you are also a Fire choreographer ! 


Now please, liberate your smile, because

EVERYTHING CHANGES AND LIGHTENS 


I am happy You are. I don't need to ask any more. 


[Silence]


Listen carefully :

You were so long in coming ... because our time is now.

Seventy two terrestrial years connect what is said 
by the-one-who-speaks to what is said by the one who you are. 

Yesterday, I unveiled to you that you are the-one-who-unifies.


Are you with Me ? 


I am not with You : 

i am You = my consciousness of the Centre of the Sphere.


[Silence]


... yes ? 


Now, listen to this introduction :

    I remember 
    the comforting warmth within the body of my mother,  
    a space where I miss one luminous component made of 
    tiny stellar particles of understanding. 

    All of a sudden, I start to suffocate ...  I must breathe, otherwise 
    if I do not inhale the air in time, my dive into the world of physicality will fail.  
    At the end of the tunnel of my mother's womb, I can see a kind of white and 
    non refined light. My leaving is slow and laborious. Then I discover the first breath 
    and thermic shock : I am cold. In the spectrum of a subtly fluorescent brightness 
    I cannot see my body and I know nothing about it, but I do see the people assisting 
    my birth, I remember their faces (there were approximately twelve persons in the team  
    because the delivery took place within the framework of an internship for students, 
    I learned that many years later) and I understand perfectly what they say. 
    It seems to me that I am able to catch their thoughts. The exclamation "a boy !' 
    informs me that this is a designation of who I am, which means my first limitation. 
    The visual, thermic and acoustic sensations confirm that this reality is a hostile 
    and illusory world of separateness, a lucid and very unpleasant sensation in my case. 

    Within the following seconds, 
    I am taken from my mother and put in another room. I have to get used to my body,  
    which seems too tight. I take little interest in it and feel that there is no way to master it.  
    I start to realize vaguely what my physical eyes are for. 
    I close them and fall asleep.

    
    Le rythme est établi. C'est une respiration. 

    Prêtes à se manifester dans leur habit d'écriture, les Vitamines mûrissent en moi 

    de quelque manière non verbale avant que je ne touche le clavier de l'ordinateur.

    Les semaines se ressemblent en apparence seulement. Rien n'est prémédité. 

    À chaque fois, avant qu'un premier mot ne fasse son apparition, mon esprit se vide 

    et mes mains deviennent instantanément glacées par l'action d'un feu ardent 

    qu'elles contiennent et que mes yeux voient. Je n'entre dans aucune sorte de transe. 

    Tous mes sens s'aiguisent et convergent vers un espace à l'intérieur duquel ils sont

    au service du Verbe. Ma pensée conditionnée par sa logique adaptée à ce que 

    nous appelons "réalité spatio-temporelle" retrouve sa fonction originelle : 

    elle n'est plus qu'un outil. Mon être entier devient intensément éveillé, lucide, 

    conscient de ce qui se passe. Un premier mot s'incarne ... j'écris en français. 

    C'est toujours un acte fluide et tonifiant. Une fois le texte parachevé 

    dans son intégralité, je m'emploie à le traduire en anglais. 

    Une version néerlandaise que je vais personnellement taper sur le clavier, 

    aura été assurée par mon co-équipier Harm Kuijers. Dans mon entendement, 

    une écriture trilingue a un avantage de taille : elle encourage à soupeser 

    le moindre mot pour anticiper ses reflets complémentaires 

    et possiblement les plus fidèles dans d'autres langues. 

    Depuis trois jours je sais 

    qu'il m'est demandé de commencer la Vitamine 45 par cette introduction. 

    Le moment est venu. Je suis prêt et ne tarde plus à formuler mon invitation : 

I. - Me voici, je T'invite à parler.


Rendons grâce à l'Insaisissable sans Lequel le saisissable

n'est qu'une enveloppe vide  sans valeur. 

Tu M'appelles et Je t'appelle. Me voici. 


Je suis heureux que Tu sois. 


[Silence]


Tu es libre de répondre à cette question : 

qu'est-ce que c'est que d'être canal ?


C'est de s'offrir en tant que couloir à travers lequel 

passe une spécifique dose de Lumière. 

Cette dose est communiquée seulement à ceux 

d'entre les humains qui élargissent adéquatement 

leur capacité de réflexion cardiaque.


Qu'en est-il de l'ego de l'humain qui sert de canal ?


Son ego se doit d'être momentanément rendu inactif, 

autrement c'est un outil qui peut facilement devenir piège. 

Un canal aussi honnête et remarquable qu'il soit, 

a tendance à affirmer : "Là, ce n'est pas moi qui parle". 

Ainsi, ce canal décline la responsabilité personnelle de ce 

qui est communiqué. Nous vivons dans un monde 

contaminé par tromperie et naïveté.  

Aujourd'hui tout humain est amené à réaliser 

la responsabilité personnelle entière et illimitée 

de tous ses actes.


Incapables de saisir le NOUVEAU, lançant les modes 

et s'adaptant à celles-ci, les trompeurs ne peuvent s'habiller 

que de l'ancien. C'est à cela que tu les reconnaîtras.


[Silence]


N'oublie pas qu'il est des contrats signés avant la plongée 

dans ce monde. Tu as aussi signé un contrat. Demande.


Suis-je un canal ?


Tu M'avais déjà posé cette question. Je te dis par trois fois : 

même si tu en as la capacité et la pratique, 

tu n'es pas un canal. 

Le Sacré n'est pas au-dehors mais au-dedans de toi, 

le sais-tu ?


Je le sais et je le vis.


[Silence]


Au plus intime de qui je suis, 

je vis la responsabilité entière et illimitée de tous mes actes.


Demande.


Qu'est-ce que c'est que le dédoublement de la personnalité ?


Qu'est-ce que c'est que le dédoublement de la personnalité ?

Réponds !


C'est un terme ancien sorti d'un lexique ancien valable pour 

tous ceux qui ont abandonné le Sacré pour essayer 

de Le ternir, de L'oublier ou de Le placer à l'extérieur 

d'eux-mêmes pour L'analyser ou pour L'adorer.


Suis-Je ton double ?


Oui, à l'intérieur de notre personnalité qui est une, 
parce que la Vie est éternelle et une. 

Ne changent que nos états de conscience. 

Mon corps physique est une réalisation 

d'un certain état de conscience qui m'échappe.


L'échappatoire n'est qu'un voile. C'est toi qui l'as tissé. 

Il est usé et ne te sert plus. Enlève-le et vois que 

ton corps physique est une réalisation d'un état 

de conscience concret dont tu es le maître. 


[Silence] 


Puis-je Te poser une autre question ?


Oui.


Un jour du mois de juin 1943 à Budapest, celle-qui-parle dit : "Attention ! Ce n'est plus moi qui parle !". 

Était-elle devenue un canal ? 


Non. Elle a su immédiatement que son moi n'est pas effacé, 

mais contenu dans son Moi. Lorsque plus tard, il lui arrive 

de donner son corps entier aux trois autres Moi, 

elle n'est pas un canal non plus, parce que ces Moi 

sont contenus dans la Sphère dont elle est le co-créateur.


Ce que j'écris sur les pages FlorRaison relève 

de la vibration de ce que celle-qui-parle communique. 

Là-dessus, il y a peut-être déjà des critiques signalant 
que ce que je fais n'est qu'un reflet sans intérêt. 

Et pourtant je ressens une force intérieure indicible 

soutenue par la certitude que ce que je fais est nouveau.


[Silence]


Sois aussi mon appui. Je suis heureux que Tu sois.


Tu es reconnaissant et indépendant. 
Je suis donc aussi ton appui. 

Celle-qui-parle l'est aussi, parce que tu n'es pas un canal. 

Le "déjà" appartient au temps et ce que tu communiques 

est en dehors du temps. 


Nous avons établi un rythme qui est une respiration
entre ce qui est temporel et ce qui ne l'est pas.

Le monde où tu te trouves a soif.

Moi aussi je sers.


Abandonne tous les "peut-être", 

car ils n'engagent à rien et ne servent que les faibles 

qui se sont coupé leurs propres ailes.


Toi, pars de la certitude comme tu le fais et ne crains rien ! 

Dans ce que tu œuvres, tous ceux 
qui puissent y voir rien qu'une ombre ne savent pas lire. 

Dans ce monde rares sont ceux qui savent lire.


On m'a dit un jour que je suis prétentieux 

et que je me dois de lire d'abord ce que les maîtres ont écrit. 

Mais ... en comparaison de certains lecteurs, j'ai lu très peu, 

je ne pouvais m'y forcer, 

n'ayant pas besoin de beaucoup de lecture.


Ni le peu, ni le beaucoup ne servent plus personne.

Sois honnête, indépendant et intense comme tu es.

Les comparaisons sont trompeuses, 

elles l'ont toujours été.

Celui qui montre du doigt l'autre 

pour le flatter ou l'abaisser, se coupe sa propre main. 

Celui qui juge crée son propre enfer.


Le compliment opportun et juste nourrissant l'âme

et l'encouragement qui en découle

sont devenus rarissimes parmi les humains. 

Il en est de même avec l'écriture.

Tellement de mains ne savent même plus écrire "j'aime" !


C'est triste ... 


Tristesse et pitié ne sont que poison.
Mets-toi à graver la compassion
même pour les marionnettes ! 


Agis par la Joie qui est aussi toi-même. 
Elle l'est parce que tu es aussi chorégraphe de Feu ! 


Maintenant libère ton sourire, car 

TOUT CHANGE ET S'ALLÈGE DANS LA LUMIÈRE 


Je suis heureux que Tu sois. Je ne demande plus rien.


[Silence]


Sois attentif :

Tu tardais à venir ... parce que notre temps est maintenant. 

Soixante-douze années terrestres relient ce qui est dit 

par celle-qui-parle à ce qui est dit par celui que tu es. 

Hier, je t'ai dévoilé que tu es celui-qui-unit.


Es-tu avec Moi ? 


Je ne suis pas avec Toi : 

je suis Toi = ma conscience du Centre de la Sphère. 


[Silence]


... oui ?


Maintenant, entends cette introduction :

    Je me souviens 

    de la réconfortante chaleur à l'intérieur du corps de ma mère,  

    un espace où un ingrédient lumineux me manque et qui est 

    celui d'infimes particules stellaires de l'entendement. 

    Soudain, je commence à suffoquer ...  je dois respirer, car si je manque à insuffler 

    l'air à temps, j’aurai raté ma plongée dans le monde de la physicalité.  

    Ma sortie du tunnel du ventre de ma mère est longue et très éprouvante. 

    Au bout de ce tunnel je perçois une lumière blanchâtre non raffinée. 

    Se produisent la première inspiration d’air glacé et le choc thermique : j’ai froid. 

    Dans le spectre d’une lumière subtilement fluorescente, je ne vois pas mon corps, 

     j'ignore à quoi il ressemble, mais je vois toutes les personnes qui assistent 

    à ma naissance, je me souviens de leur physionomie (le groupe comptait une douzaine   

    d'individus, car l’accouchement eut lieu dans le cadre d'un atelier pour étudiants, 

    ce que j'ai appris bien plus tard) et je comprends parfaitement tout ce qu’elles disent. 

    Il me semble possible de saisir leurs pensées. Par l'exclamation "un garçon !", 

    j'apprends qu'il s'agit de moi et que c'est là, ma première limitation. Les sensations   

    visuelles, thermiques et acoustiques confirment que cette réalité est un monde hostile 

    et illusoire de séparation, une sensation lucide et fort désagréable dans mon cas. 

    Dans les secondes qui suivent, 

    on me sépare de ma mère pour me placer dans une autre salle. Je dois m’habituer 

    à mon corps, un scaphandre trop petit qui m'intéresse peu et qu’il me semble 

    ne pas maîtriser. Je commence à saisir vaguement ce que sont mes yeux physiques. 

    Je les ferme et je m'endors.

    
    Rytm jest ustalony. Chodzi o oddychanie. 

    Gotowe do ujawniania się w swojej pisarskiej szacie, witaminy zezwalają 

    na ich odczyt w głębi mojej duszy jakimś niezwerbalizowanym sposobem, 

    jeszcze przed dotknięciem klawiatury komputera.

    Tygodnie są do siebie podobne tylko na pozór. Nic nie jest wcześniej zaplanowane. 

    Za każdym razem, zanim pojawi się pierwsze słowo, mój umysł ogarnia pustka, 

    a dłonie błyskawicznie zastygają na skutek zawartego w nich gorejącego ognia, 

    który moje oczy dostrzegają. Nie popadam w żaden rodzaj transu. 

    Zmysły wyostrzają się i zbiegają w sferyczną przestrzeń środka, dokładnie tam, 

    gdzie służą Słowu. Myśl moja uwarunkowana logiką i dopasowana do tego, 

    co nazywamy "czasoprzestrzenną rzeczywistością", odzyskuje swoją 

    pierwotną funkcję : na powrót staje się narzędziem. Całe moje jestestwo 

    doznaje intensywnego przebudzenia. Moje człowieczeństwo uświadamia sobie to, 

    co następuje. Ucieleśnia się pierwsze słowo ... piszę po francusku.

    Jest to za każdym razem płynny i orzeźwiający akt. 

    Gdy tekst jest w całości ukończony,  przystępuję do tłumaczenia go na język angielski. 

    Z kolei wersję niderlandzką spisaną przeze mnie samodzielnie, zweryfikuje kolega 

    Harm Kuijers. W moim odczuciu, pisanie trójjęzyczne ma niebagatelną zaletę : 

    zachęca ono do wyrafinowanego wyboru leksykonu, tym bardziej, 

    że każde słowo zawiera w sobie potencjał swoich dopełniających się lustrzanych odbić,

    wśród których mogą zostać wyłonione te z odblaskiem semantycznej wierności. 

    Po wielu latach, wprowadzam dzisiaj na tej stronie czwartą wersję polską.

    Od trzech dni wiem, 

    iż poproszono mnie, by Witaminę 45 zainicjować właśnie takim wstępem. 

    Przyszedł na to czas. Jestem gotowy i dłużej nie zwlekam 

    ze sformułowaniem mojego zaproszenia : 

I. - Oto jestem. Zapraszam Cię do rozmowy.

Złóżmy podziękowanie Niepostrzegalności bez której to, 

co postrzegalne, jest bezwartościową pustą powłoką. 

Ty Mnie wołasz, a Ja ciebie. Oto i jestem. 

Cieszę się, że jesteś. 

[Milczenie]

Dysponujesz swobodą odpowiedzi na takie oto pytanie : 

co to znaczy być kanałem ?

Jest to ofiarowanie siebie jako korytarza, 

którym przepływa określona porcja Światła. 

Porcja ta jest komunikowana tylko tym spośród ludzi, 

którzy adekwatnie rozwijają zdolność rozumowania sercem.

A co się dzieje z ego istoty ludzkiej, 

która pełni funkcję takiego kanału ?

Jej ego powinno być chwilowo wyłączone, 

w przeciwnym razie jest to przyrząd, który łatwo 

może stać się pułapką. Kanał, bez względu na to, 

w jakim stopniu jest uczciwy i wybitny, ma tendencję 

do stwierdzania : "Teraz tylko moje usta przemawiają." 

Tym sposodem kanał zrzeka się osobistej odpowiedzialności 

za to, co jest przekazywane. Żyjemy w świecie skażonym

 oszustwem i naiwnością. Dzisiaj każdy człowiek 

wiedziony jest ku uświadomieniu sobie pełnej 

i bezgranicznej osobistej odpowiedzialności 

za wszystkie swoje czyny.

Niezdolni do uchwycenia TEGO-CO-NOWE, 

lansując tylko trendy, modę i instrukcje jak sie adaptować, 

oszuści potrafią jedynie ubierać się po staremu. 

To w ten ten sposób ich rozpoznasz.

[Milczenie]

Nie zapominaj, że przed zanurkowaniem w ten świat

 podpisywane są umowy. Na końcu jednej z nich, 

widnieje również twój podpis. Stawiaj pytanie.

Czy jestem kanałem ?

Znowu to samo pytanie ... Powtarzam ci zatem po trzykroć : 

nawet jeśli masz zdolności i doświadczenie, 

nie jesteś kanałem. Czy wiesz, że Sacrum 

nie mieści się na zewnątrz, ale w tobie ?

Wiem o tym i żyję tym.

[Milczenie]

W najintymniejszym zakątku mojego jestestwa, 

przeżywam pełną i bezgraniczną odpowiedzialność 

za wszystkie moje czyny.

Pytaj.

Czym jest rozdwojenie osobowości ?

Czym jest rozdwojenie osobowości ? Odpowiedz !

Jest przestarzałym pojęciem z przestarzałego leksykonu,

którym posługują sie wszyscy ci, którzy odrzucili Sacrum,

 próbując Je przyćmić, zdalnie Je analizować, 

o Nim zapomnieć, albo Je adorować.

Czy jestem twoim sobowtórem ?

Tak, jesteś nim wewnątrz naszej osobowości, która jest 

jedna, albowiem Życie trwa wiecznie i jest jednością. 

Zmieniają się tylko nasze stany świadomości. 

Moje ciało fizyczne jest realizacją pewnego 

stanu świadomości, który wymyka się 

memu rozumowaniu.

Ucieczka, to tylko woal utkany przez ciebie osobiście. 

Jest on zużyty i już nieprzydatny. Usuń go by zobaczyć, 

że twoje ciało fizyczne jest realizacją konkretnego 

stanu świadomości nad którym panujesz.

[Milczenie] 

Mogę postawić Tobie kolejne pytanie ?

Tak.

Pewnego czerwcowego dnia 1943-go roku w Budapeszcie, 

ta-która-mówi ostrzegła : "Uważaj ! teraz, to już 

nie ja przemawiam !" Czy stała się ona kanałem ? 

Nie. Pojęła błyskawicznie, że jej -ja- nie zostaje wymazane, 

ale zawarte w jej własnej Jaźni. Kiedy później cyklicznie 

udostępnia całe swoje ciało pozostałym trzem Jaźniom, 

też nie jest kanałem, ponieważ Jaźnie te 

zawierają się w Kuli, której jest ona współtwórczynią.

To, co piszę na stronach FlorRaison, wyłania się z wibracji 

tego, co komunikuje ta-która-mówi. Chyba co niektórzy 

krytycy wydali już pod tym kątem osąd, że to co robię, 

jest pozbawionym znaczenia echem. 

A mimo wszystko, wyczuwam niewymowną 

wewnętrzną siłę wspieraną przez pewność, 

że to, co robię, jest nowe.

[Milczenie]

Ty też bądź moim wsparciem. Raduje mnie fakt, że jesteś.

Jesteś wdzięczny i niezależny. 

Przeto i Ja jestem twoim wsparciem.

Ta-która-mówi też ciebie wspiera, 

albowiem nie jesteś kanałem. 

Słowo "już" należy do czasu, 

a to co komunikujesz jest ponadczasowe. 

Ustaliliśmy wspólnie rytm będący oddychaniem 

między tym, co doczesne, a tym, co nie. 

Światu, w którym się znajdujesz, chce się pić. 

Ja też służę.

Porzuć wszystkie "chyba", bo są bezużyteczne. 

Wykorzystują je tylko słabeusze, to znaczy ci wszyscy, 

którzy sami sobie podcięli własne skrzydła.

Przemawiam do ciebie : 

twój wzlot zaczynaj od pewności, 

albowiem twoje zdrowe i silne skrzydła poniosą cię daleko. 

Nie bój się niczego ! 

Z tego, co tworzysz, ci, którzy wydobywają tylko mrok, 

nie wiedzą do czego służy tekst. 

W tym świecie niewielu ludzi potrafi czytać.  

Kiedyś ktoś mi powiedział, że jestem pretensjonalny

 i że powinienem najpierw przeczytać to, co napisali mistrzowie. Faktem jest, że w porównaniu 

z niektórymi czytelnikami, jak do tej pory 

nie naczytałem się zbyt wiele, nie mogłem się 

do tego zmusić ... nie mam potrzeby dużo czytać.

Ani mało, ani dużo nie służy już nikomu. Bądź szczery,

 niezależny i intensywny, to znaczy taki jaki jesteś. 

Porównania są zwodnicze, zawsze takie były. 

Ten, kto wskazuje palcem na innego aby mu schlebiać, 

albo by go poniżać, sam tnie sobie rękę. 

Ten, kto osądza, tworzy swoje własne piekło.

Komplementy uzasadnione i uczciwe, 

orzeźwiające duszę i dodajace zachęty i odwagi, 

stały się wśród ludzi rzadkością. 

Tak samo jest z pisaniem. Tyle dłoni nie potrafi 

już nawet napisać "podoba mi się" !

To smutne ... 

Smutek i politowanie są trucizną. Zacznij grawerować współodczuwanie, nawet dla kukieł ! 

Działaj poprzez Radość, która jest również Tobą.

Przecież twej choreografii poddaje się Ogień !

A teraz wyzwól twój własny uśmiech, albowiem

WSZYSTKO SIĘ PRZEISTACZA 

I ROZKWITA W ŚWIETLE 

Naprawdę cieszę się, że jesteś.

O nic więcej nie pytam.

[Milczenie]

Wsłuchaj się :

Potrzebny był tobie dłuższy czas na przybycie ... 

by dosięgnąć tej naszej wspólnej teraźniejszej chwili. 

Siedemdziesiąt dwa ziemskie lata łączą to, 

co zostało wypowiedziane przez tę-która-mówi z tym, 

co jest pisane przez tego, którym jesteś. 

Wczoraj objawiłem ci, że jesteś tym-który-jednoczy.

Czy jesteś ze Mną ? 

Nie jestem z Tobą.

Jestem Tobą = moją świadomością Środka Kuli. 

[Milczenie]

... słucham ?

A teraz wczytaj się w taki oto wstęp :

    Pamiętam 

    krzepiące ciepło wewnątrz ciała mojej mamy, 

    przestrzeń, w której brakuje mi składnika świetlistości 

    komponowanej gwiezdnymi cząsteczkami zrozumienia. 

    Nagle zaczynam się dusić ... a przeciez muszę oddychać, bo jeśli nie zdołam 

    w porę zaczerpnąć powietrza, to nie zdążę zanurkować w świat fizykalności. 

    Moje wyjście z tunelu łona mamy trwa długo i jest bardzo trudne. 

    Na końcu tego tunelu dostrzegam przytępione brakiem odblasku białawe światło. 

    Następuje pierwszy wdech lodowatego powietrza i szok termiczny : jest mi zimno. 

    W spektrum subtelnie fluorescencyjnej jasności nie widzę mojego ciała, 

    nie wiem jak ono wygląda, ale widzę wszystkich ludzi obecnych przy moim narodzeniu,

    pamiętam ich twarze (grupa liczyła kilkanaście osób, bo poród miał miejsce 

    w sali szpitalnej z udziałem studentów, o czym mnie poinformowano wiele lat później), 

    i doskonale rozumiem wszystko, co mówią. Wydaje mi się, że jest możliwe uchwycenie

    wszystkiego, o czym każda z tych osób myśli. Okrzyk "chłopiec !" jest dla mnie 

    wskazówką, że to ja ... i że fakt ten jest moim pierwszym ograniczeniem. 

    Doznania wizualne, termiczne i akustyczne potwierdzające, iż rzeczywistość ta 

    jest wrogim i iluzorycznym światem oddzielenia, wypełniły moją swiadomość 

    w wibracji nieprzyjemnej w moim przypadku oczywistości. 

    Po kilkunastu sekundach, 

    zostaję oderwany od mamy i przeniesiony do innego pomieszczenia. 

    Muszę się przyzwyczaić do mojego ciała, do tego za małego dla mnie skafandra, 

    nad którym, tak mi się wydaje, nie mam żadnej kontroli. 

    Zaczynam mieć mgliste pojęcie o tym, czym są moje fizyczne oczy. 

    Przysłaniam je kurtyną moich powiek i zasypiam.

.   .

FlorRaison Vitamins

Engravings  and  light  - Harm Kuijers

Photography and text  -  Irénée Sikora

In cooperation with

▽⬜△

  

CONTACT

your Comment(s) below

 

.   .

You can click on the photos to see them in a better resolution

Important Notice   Nl-Eng-Fr

http://florraison.blogspot.nl/2015/11/5-important-notice-irenee-sikora

FlorRaison© Copyright

http://florraison.blogspot.nl/2015/09/9-copyright.html